Vol goede moed het nieuwe jaar in!

Het is alweer 3 weken geleden dat ik mijn elleboog brak.Anderhalve week geleden is het drukverband eraf gegaan en mocht ik weer langzaam aan gaan oefenen. De eerste dagen viel dit vet tegen, maar toen ineens ging het hard. Van de week durfde ik het voor het eerst aan om weer een stukje te gaan hard lopen. Het werd een rondje van 8,6 km. en het was zo lekker! En het gekke was dat ik na het lopen wel even een iets dikkere arm/ hand had, maar dat was snel weer weg en toen was de stijfheid in mijn arm waar ik al die dagen al last van had ook een stuk minder. Ik kan nog steeds mijn arm niet volledig strekken en af en toe maak ik ineens een hele verkeerde beweging die veel pijn doet, maar ik kan alweer aardig normaal functioneren (qua arm dan, over de rest van mijn functioneren laat ik me niet uit). Het idee van de halve marathon op 5 februari laat me nog niet helemaal los. Ik ben van plan om aanstaande maandag een testloop van 15 kilometer te maken en als dit goed gaat, dan ga ik er nog hard aan werken om mijn eerste halve te lopen! Het zal heus geen toptijd worden, maar voor mij is het doel om een halve marathon uit te lopen, tijd is van ondergeschikt belang! Dus vol goede moed het nieuwe jaar in en hopelijk wordt het een fantastisch en sportief nieuw jaar (zonder blessures en breuken)

Een flinke kink (zeg maar breuk) in de kabel

Afgelopen vrijdag ging ik voor mijn trainingsrondje van 8 km lekker tempo lopen. Ik had er zin in en het ging lekker (ik werd nog bemoedigend toe getoeterd door een vrachtwagenchauffeur), totdat ik met mijn rechtervoet even 1 stap van de weg deed en in de blubber en het gras kwam.Wat er toen precies gebeurde weet ik niet, maar ik viel. Ik lag languit op het asfalt. Ik had mijn val gebroken door op mijn linker hand te landen en de muis van mijn hand lag een beetje open. Na van de schrik bekomen te zijn, ben ik verder gegaan, ik moest tenslotte nog 6 kilometer. Mijn hand deed wel een beetje zeer, maar ja dat was wel logisch, toch? Enfin, ik mijn training afgemaakt en toen ik klaar was wilde ik nietsvermoedend mijn arm strekken, maar dat ging niet meer. Ik had natuurlijk al die tijd mijn arm gebogen gehad, dus niet opgemerkt dat strekken heel veel pijn deed. Om een lang verhaal kort te maken... 's middags hield ik het niet meer van de pijn, dus foto's laten maken. En wat bleek, mijn elleboogkopje is gebroken. Met een mooi woord een radiuskopfractuur. Eigenlijk is het het kopje op je onderarmbot, maar dat hoort weer bij je ellebooggewricht. Door de klap op mijn hand is het zeg maar door gedreund naar mijn elleboog en daar zei die: "knak"
Ik zit nu dus al bijna een week in een drukverband en mitella. De ergste pijn is nu weg, maar zodra ik mijn arm een beetje gebruik, voel ik gelijk de pijn weer opkomen. Maar ja, afgezien van het feit dat het totaal onhandig is, moeder zijn met 1 arm, gaat mijn training voor de halve marathon compleet de mist in. Ik heb me er al bij neergelegd dat het niet meer gaat lukken en hoop dan maar de 10 km te lopen op 5 februari. Er komen vast nog wel meer halve marathons voorbij.

Was dit hem nou?

Vanochtend weer heerlijk wezen hardlopen. Het gaat goed met de training voor de halve marathon. De lange duurlopen zijn heerlijk en de tempo lopen lijken steeds makkelijker te gaan. Vandaag stond 15 kilometer op het programma. Voor het eerst dat ik deze afstand loop. Het heeft wel iets spannends, want elke keer ga ik weer iets verder en bereik ik weer een afstand die ik nog nooit eerder heb afgelegd. En 15 kilometer klinkt wel als serieuze business. De eerste 9 kilometer liep ik met mijn hardloopmaatje Marloes, die echt de laatste tijd enorme vooruitgang boekt. Ze is in april begonnen met hardlopen en is helemaal bij nul begonnen. Eerst 1 minuut lopen, 1 minuut wandelen en zo langzaam aan opgebouwd. In september liep ze haar eerste hardloopevenement, de Goudse Singelloop. Ze liep de 7 kilometer! En dat in 5 maanden tijd! Dat had ze de eerste weken echt niet kunnen bedenken. We lopen met nog 2 moeders van school op de dinsdag avond en sinds een paar weken loopt ze de zondagochtend met mij mee, de Reeuwijkse plassen rond (we nemen altijd 2 plassen) Vorige week liep ze voor het eerst 10 kilometer! Ze was enorm euforisch na afloop. Zo leuk om te zien en mee te maken.
Maar goed vandaag gingen we dus weer lopen en ik loop altijd nog "even" verder nadat Marloes naar huis gaat. Vandaag moest ik dus nog 6 kilometer erachteraan plakken. Het ging helemaal lekker . Ik liep zelfs redelijk op tempo en tot de 14 km ging het super en toen ineens......BAM, het was alsof ik tegen een muur aan liep. De laatste kilometer was loodzwaar! Ik heb hem nog wel volgemaakt, maar vraag niet hoe.
En ineens vroeg ik me af: "Is dit nou de beruchte man met de hamer?" Ik liep ondertussen al ruim anderhalf uur en had ondertussen niets meer gegeten of gedronken. Wijze les voor de volgende keer: water meenemen en iets van een energie reep. Want na anderhalf uur hardlopen schijnt je koolhydraat voorraad wel een beetje op te zijn. Dus moet ik maar eens op zoek naar een goed systeem om water of sportdrank mee te nemen. Kijken of het dan beter gaat....