Gisteren was het zover: mijn debuut op de halve marathon! Wat was ik zenuwachtig die ochtend, ik liet een pot pindakaas uit mijn handen vallen, mijn eten smaakte totaal niet, ik ging aan de diarree (fijn als je nog moet gaan hardlopen en je weet dat hardlopen je darmen enorm stimuleert!) Het was gisteren enorm lekker weer, de eerste lentedag van het jaar. Heerlijk weer om te hardlopen, maar niet in de kleding die ik gepland had om te dragen. Mijn wintertight was echt veel te warm, dus last minute omgeruild voor een hardlooprokje en shirt. Ik liep wel reclame voor de melkflessenfabriek, maar ja niemand had nog een zonnetje op de benen gehad, dus ik was niet de enige met witte beentjes. Ik maakte wel de klassieke fout om iets nieuws te dragen tijdens een wedstrijd, ik had het rokje nog niet eerder gedragen en ondanks wat schuurplekken op mijn dijen, heb ik er echt geen spijt van, want wat was het warm! Liever schuurplekken dan oververhit! Volgende keer smeer ik mijn dijen wel in met vaseline.
Aangekomen in Den Haag werden we begroet door een grote vogel (soort pino) van de Roparun. Even gezellig met de kids op de foto en daarna even een plas pauze.
Die plaspauze was een enorme overwinning op mijzelf. Vind mij maar een beetje raar, maar ik hou wel van een schoon toilet en die waren er natuurlijk niet. Maar ja je moet nodig en een halve marathon lopen met een volle blaas is geen optie, dus verstand op nul en hurken maar....
We hebben even het Malieveld overgelopen en gekeken wat de kinderen konden doen terwijl ik ging lopen. Er was genoeg te doen voor ze. Er was een springkussen en een klimmuur en ze konden knutselen. Allemaal goed verzorgd dus. Nog even warmlopen en rekken en strekken, de meiden deden lekker mee.
Daarna was het wachten in het startvak tot het startschot zou gaan. Het startschot werd gedaan door een kanon en was niet te missen. Wat een kick! En wat een drukte! Ik wilde mijzelf er voor behoeden niet te snel van start te gaan, maar ik moest wel want je moest wel mee rennen in de massa de eerste kilometer want anders werd je onder de voet gelopen. Maar na de eerste kilometer kon ik mijn ritme vinden en liep ik rond de 6.30/km (wel wat sneller dan ik van plan was, maar het voelde lekker) Na een kilometer of 5 merkte ik al dat ik mensen weer ging inhalen (die waren dus duidelijk te snel van start gegaan en konden nu hun tempo al niet meer volhouden) Ik kon mijn tempo behoorlijk goed volhouden, soms zakte ik een beetje in, maar na een gelletje of wat sportdrank ging het weer lekker. Het publiek langs de kant was geweldig! Iedereen moedigde je aan en er waren meerdere bandjes langs de kant. Het leuke was ook dat je naam op het startnummer staat en mensen dus je naam riepen bij het aanmoedigen. De laatste 3 kilometers waren wel wat zwaar, want mijn voeten en benen begonnen behoorlijk pijn te doen. Nog een laatste gelletje bij 18 kilometer en nog even knallen en toen zag ik de finish alweer. Tom en de meiden stonden langs de kant om mij aan te moedigen, zo geweldig! Ik ging de finish over bij 2.18.44 en dat was sneller dan mijn streeftijd, dus ik was heel erg blij. Ik heb ook wel een klein traantje weg gepinkt. Het voelde zo goed! Van Tom en de meiden kreeg ik bloemen en een mooie kaart. Het was een kaart met 21 jaar erop en ze hadden van het woordje jaar kilometer gemaakt (schattig he?)
Het was echt een geweldige ervaring. Ik neem nu even rust voor mijn spieren, even een paar dagen niet lopen, maar daarna weer rustig aan beginnen en in het najaar wil ik mijn volgende halve gaan lopen en mijn tijd verbeteren. Nu al zin in!
Op 11 maart is het zover. Dan hoop ik mijn eerste halve marathon te lopen. Ik heb er veel zin in, maar begin al wel een beetje zenuwachtig te worden. Ik weet dat ik genoeg getraind heb en het zal er wel een beetje bij horen, dat je aan jezelf gaat twijfelen. 